Wednesday, 15 November 2017

ગઢડો




પાદર મોહરયો વડ, ને બેઠો ડોકરડો ,
રખે ભલો આ ગઢ ચણાયો ઠાકરડો ,

આગળ ધોરી, પાછળ ખેતર ગાડે ,
હૈયે હરખે ખેડું ,ફોરાં નાડે નાડે ,
સુરજ હજી  તો રાતી આંખે બેઠો થાતો ,
ને પનિહારી પાણી જતી ઝરતી વાતો ,

મેહુલીયા ની આશ માં ફરતો મોરલીયો ....રખે....

બકરાં બેબે ,બળદ ભાંભરે  ,ઝાંઝર ના ઝણકાર ,
નેણ અણીધર,કેશ ફણીધર ,અજબ રૂપકડી નાર,
પગ કાં થર થર થરકે તારા સાહેલડી ?
મન માં તારા મલકે એ શું વાતલડી ?

સખી મને મન ભાયો ઓલો પાતલડો .......રખે ....



Wednesday, 23 August 2017

પિંજર જતું રહ્યું..



એ આંખ થી ખર્યું,ને સદંતર જતું રહ્યું...
એક દર્દ એવું ક્યાંક અંદર જતું રહ્યું...
શરણાઈઓ ઉલ્લાસની વાગીને રહી ગઇ,
ને આંગણાનું જાનમાં જંતર જતું રહ્યું...
નામ મારુ ક્યાંય પણ ચાલી શક્યું નહિ,
ગુમનામ જીવનમાં બધું જીવતર જતું રહ્યું...
હું મને કોઈ વાત માં રોકી શક્યો નહિ,
એ ગયા, ને એમનું અંતર જતું રહ્યું...
મોત આપે તો તને શાબાશ કહું ખુદા,
જીવન હતું આ મોતથી બદતર,જતું રહ્યું...
ગાંસડી બાંધીને બે ગજ માં મૂકી દીધો,
પંખી ઉડી ગયા પછી પિંજર જતું રહ્યું...
ઈશ્વરની આશા એ હવે બેસી ન રહે 'અલમસ્ત',
એની હતી એ ધરા એ અંબર જતું રહ્યું...

Thursday, 1 June 2017

હું



જયારે જગત ની આંખ થી ઉતરી જવાનો હું....
ત્યારેે સમજજો કે ખરેખર 'હું' થવાનો હું....
પત્થર બની ને આવ્યો છું,દરિયાવ ની વચ્ચે ,
લહેરો ની સાથે અંદર ને બહાર જવાનો હું....
લાલાશ આંખો માં બધી જે છે,સુરા ની છે,
એ હોઠના એક સ્પર્શ માં ખાલી થવાનો હું....
તારા થવાની એ સજા હવે ભોગવવી પડશે,
મારા હતા એવા થી પણ જુદો થવાનો હું....
તને તો કહેશે કે બહુ સારો હતો માણસ,
મને જે કહ્યું હતું,ફક્ત એ જાણવાનો હું....
જયારે બધાયે આપણાથી ખુશ થઇ જશે,
ત્યારે ખુશી નો માર્યો મરી જવાનો હું....
'અલ_મસ્ત'તમને એ ભલે લાગે છે વ્હાલો પણ,
ઉપર જઈ ઈશ્વર ની સાથે બાધવાનો હું....






-ચિંતન લખાણી 'અલ_મસ્ત'
whatsapp-૯૬૮૭૯૧૦૬૫૧

Sunday, 28 May 2017

સાવધાન



હું જેમ જેમ થોડો સમજદાર થયો છું...
હું એમ એમ તારો કદરદાન થયો છું...         
ઘોબા પડ્યા છે ભીતર,કોરા ઘડા ની જેમ,
હું જયારે જયારે થોડો દયાવાન થયો છું...
'ના' કહી શકો નહી,એ છે નઠારી ટેવ,
એ ટેવ ને કારણ ઘણોય હેરાન થયો છું...
ખુશ્બુ ભરી છે ચોતરફ તારા કુસુમ ની,
એ ચૂંટી ચૂંટી ગોઠવી ફુલદાન થયો છું...
હું પથારી પાથરી રસ્તા ના છેડે ઊંઘતો,
કોઈને નડ્યા વગર ખાનદાન થયો છું...
આ ઘંટ,ઝાલર ને અઝાન ના રોજ દે'કારા,
તારી જ માફક સાંભળી બેભાન થયો છું...
'અલ_મસ્ત' તમને શું ખબર દુનિયાની રીત ની ?
હું તો બધું ઝીરવ્યા પછી સાવધાન થયો છું....  

Saturday, 25 February 2017

ભૂલી જાઉં છું...

જે સ્ફુરે છે એ, હું લખવાનું ભૂલી જઉં છું...
એમ મારું કામ કરવાનું ભૂલી જઉં છું...
થઇ ગયા છે આ ઉમર માં, હાલ એવા પણ,
મંદિર ભણી વળું, ને નમવાનું ભૂલી જઉં છું...
એની કોઈ વાતે હું, સહમત થતો નથી,
પણ રોજ એની સાથે લડવાનું ભૂલી જઉં છું...
ભરતી ની સાથે એતો, કિનારે મૂકી જાય છે,
ને હું કુદીને જ તરવાનું ભૂલી જઉં છું...
હું રોજ વિચારું છું, કે એને ભૂલી જાઉં,
ને રોજ કારણ એ ભૂલવાનું ભૂલી જઉં છું... 
બહુ નડે છે ત્યારે, આ ટેવ એને પણ,
એની ગલી જાઉં, ને મળવાનું ભૂલી જઉં છું...
આવા દરદ નો કોઈ તબીબ ઉપચાર શું કરે ?
રોજ સરનામું દુઃખાવાનું ભૂલી જઉં છું...
પંડિત કહે છે કે, જરૂર નર્ક માં જશે 'અલ_મસ્ત '
પણ શું કરું ? હું રોજ મરવાનું ભૂલી જઉં છું...  

Wednesday, 11 January 2017

અનમોલ મૂડી





કડી બે કડી જો મળે તો લખી લ્યો...
વાતો બે ચાર નીકળે તો લખી લ્યો..
છે અનમોલ મૂડી એ આગમ જગત ની,
વસ્તુ મળે એક પળે તો લખી લ્યો..
જરા આંધળાને જો દેખાડી દેશું,
આંખો એનીય ઝળહળે તો લખી લ્યો..
જુદા છો ને રસ્તા બધે એક મંજિલ,
મન જ્યાં વળે,વળે તો લખી લ્યો..
છો ને ઉભા હાથ જોડી ઈ' આગળ,
નજર જરાક ઢળે તો લખી લ્યો..
'અલ_મસ્ત'અમોને પાગલ કરી દે છે,
તમને ફળે,જો ફળે તો લખી લ્યો...

Wednesday, 28 December 2016

રેખાઓ

              
      એ હંમેશા ખૂણા માં બેઠા બેઠા એક જુનો પુરાણો સિક્કો હાથના અંગુઠા વડે ઘસ્યા કરતાં.હું અવારનવાર ત્યાં કરીયાણા નો સામાન પહોંચાડવા જતો અને એમને જોયા કરતો.ધીરે ધીરે ઓળખાણ થઇ ,હકીકત માં તો મિત્રતા.

           હું એમને જુના સિક્કા પર અંગુઠો ઘસતા જોઈ ઘણીવાર પૂછતો, “તમે રોજેરોજ આ સિક્કા સાથે આ શું કરો છો ?” ને એ ઘડીભર મારી સામે જોઈ રહેતા,પછી સાવ કોરું હાસ્ય ઉપજાવી હળવે થી કહેતા, “ઘસી ઘસી ને જુનો કરું છું,કદાચ રેખાઓ ભૂંસાય તો કિંમત વધી જાય.” ને હું આશ્ચર્ય થી એમની આંખો માં ટગર ટગર જોયા કરતો.

         એક દિવસ અનાયાસે જ હું ‘એલ્ડર્સહાઉસ’ પહોંચી ગયો.કોલાહલ થોડો વધારે હતો.જોયું તો ખૂણો ખાલી હતો.એમના રૂમ માં જોયું તો ડોક્ટર અને બીજા સગાવ્હાલા એમના પલંગ ને વીંટળાઈ ને ઉભા હતા.દીકરો એમનો અંગુઠો સહીવાળો કરી,નિશાન લઇ રહ્યો હતો.વકીલ એ બિલોરી કાચ વડે તપાસી,ફાઈલ સાથે સરખાવી રહ્યા હતા,પણ એકેય નિશાન મળતું આવતું નહોતું.

        અચાનક એક ઊંડો શ્વાસ લઇ એમને આંખો ઢાળી દીધી.વહું એ પોક મૂકી.દીકરાની આંખો ભીંની થઇ.મારી નજર ચોંટી ગઈ એમના ચહેરા પર અને ત્યાં તો જાણે અકબંધ જડાઈ ગયું હતું,પેલું કોરુંકટ હાસ્ય.વકીલે બધા સમક્ષ એમની વિલ વાંચી સંભળાવી. “જો મૃત્યુ સુધી હું મારી મિલકત કોઈના નામે ન કરું, તો એની હકદાર માત્ર ને માત્ર ‘એલ્ડર્સહાઉસ’ સંસ્થા થશે.”ને મારા મન માં શબ્દો સરી પડ્યા, “વાહ ,તમે તો ખરેખર રેખાઓ ભૂંસી ને કિમત વધારી ગયા.”